“Onze au pair dronk alcohol tijdens het oppassen.”

“Ze wist niet hoe ze een luier moest verschonen.”

“Ze schreeuwde tegen mijn kind en pakte zijn knuffel af als straf.”

“Op een dag was haar kamer overhoop, al haar spullen weg en ze was verdwenen.”

Het is een greep uit de ervaringen die gezinnen hebben met de au pairs van bureau Nina Care. Uit gesprekken die Nieuwsuur voerde met ouders komt naar voren dat de screening van het bedrijf tekort is geschoten. De au pairs bleken in sommige gevallen niet geschikt voor het werk of verdwenen onaangekondigd. “Op papier leek de au pair ervaring te hebben”, vertelt een ouder. “Maar in de praktijk bleek dat anders.”

Gebrekkige screening

Ouders vertellen dat sommige au pairs die Nina Care aanbood niet over de basisvaardigheden beschikten om zelfstandig voor kinderen te zorgen. Linda van der Horst had eerder een goede ervaring met een au pair uit Namibië, maar bij de tweede ging het mis. “Ze begreep niets van huishoudelijke taken, wist niet hoe je moest koken of een bed verschonen.” Ook in de omgang met haar kind ging het fout: “Ze schreeuwde, pakte zijn lievelingsknuffel af als straf. Toen wisten we: dit gaat niet goed.”

Nina Care beloofde dat de au pair niet opnieuw geplaatst zou worden en zegde toe samen op zoek te gaan naar een rematch. Maar tot haar verbazing kreeg ze later toch opnieuw het profiel van het meisje toegestuurd.

De oprichters van Nina Care, Jasmijn en Lyla Kok, zeggen dat ze de specifieke situatie niet kennen. De zussen benadrukken dat elke plaatsing zorgvuldig wordt overwogen: “Dan zullen wij een objectieve afweging hebben gemaakt dat wij toch verder willen met deze au pair.”

Bij een andere moeder, die anoniem wil blijven, liep de situatie zelfs uit op een veiligheidsrisico. De au pair dronk volgens haar alcohol tijdens het oppassen en ze tilde haar kindje op aan één arm, “alsof het een aapje was”. “Ook vertelde de au pair dat ze had gehoord dat ze niet terug zou hoeven naar Oeganda als je hier zwanger zou raken.”

Toen het gezin de samenwerking wilde beëindigen, dreigde de au pair met zelfmoord. “Ze sliep nog bij ons thuis. We konden haar niet op straat zetten en Nina Care bood geen oplossing. We voelden ons onveilig in ons eigen huis.”

De reactie van het bureau stelde haar teleur: “Ze zeiden dat we een verzekering hadden moeten afsluiten, dan hadden we kosteloos een nieuwe au pair gekregen. Gezien de ernst van de situatie vond ik dat een schokkende reactie.”

Oprichter Jasmijn Kok erkent dat ze persoonlijk betrokken was bij deze zaak: “We hebben een plek geregeld waar de au pair werd opgevangen.” Ze voegt toe dat het bedrijf in soms met moeilijke situaties te maken krijgt: “Soms raakt een meisje zwanger, wat kun je dan doen? Die goed opvangen en zorgen dat het opgelost wordt. En dat is wat wij doen.”

Volgens de IND bevinden zowel au pairs als gastgezinnen zich in een kwetsbare situatie. “Als er iets misgaat, moet een bureau meteen en zorgvuldig handelen en dat gebeurt niet”, zegt IND-woordvoerder Gerard Spierenburg. “Wij hebben geconstateerd dat Nina Care haar zorgplicht niet nakomt, en dat is de reden dat er boetes zijn opgelegd.”

Verdwenen au pairs

Andere ouders kregen te maken met au pairs die onverwacht en zonder uitleg vertrokken. Zo nam Juliette, na een goede ervaring met een eerdere au pair, haar tweede hulp direct mee op vakantie naar een Spaans eiland om haar daar in te werken. Tijdens haar eerste vrije middag verdween de au pair spoorloos. “Haar laatste foto was om drie uur ’s middags, met een ijsje. Daarna hoorden we niets meer.”

Uit angst dat er iets ernstigs was gebeurd, belde het gezin alle ziekenhuizen in de omgeving en lichtten ze de Spaanse politie in. “Uiteindelijk belde de politie ons na een paar dagen, dat ze op het vliegveld was gesignaleerd. Ze was al weg, naar Zweden.”

Juliette kreeg een zogeheten rematch, waarvan ze pas achteraf begreep wat dat betekende: een herplaatsing na een eerdere mislukte plaatsing bij een ander gezin. “Achteraf leerden we dat het met haar bij een ander gezin al was misgegaan. Maar daar vertelt Nina Care je niets over. Je weet dus eigenlijk niet wie je in huis krijgt en wie voor je kinderen zorgt.”

Een soortgelijke situatie deed zich voor bij Caz Jansen en Ilse van Drie. Aanvankelijk waren ze erg enthousiast over de Marokkaanse au pair die zij vonden. “Het profiel sprak ons meteen aan: ze sprak goed Engels, Arabisch, Frans, Turks. Dat was eigenlijk te mooi om waar te zijn,” zegt Jansen. Maar toen ze terugkwamen van een paasweekend was haar kamer overhoop gehaald en bleek de bakfiets van het gezin verdwenen. Waar de au pair is gebleven, weten ze niet. “Wie was zij? Waar is zij? Wie hebben wij twee maanden lang in huis gehad?”, vraagt Van Drie zich af.

Nina Care bood het stel wel een oplossing, zegt Jansen. “Tien procent korting op een volgende match.” “Volgens ons gaat het om verantwoordelijkheid nemen en dat heeft Nina Care niet gedaan,” zegt Jansen.

Volgens Nina Care gebeurt het “heel soms” dat au pairs zelf besluiten te vertrekken. “Soms verbreken ze ook het contact met ons én met hun eigen agency,” zegt Lyla Kok. “We proberen dan nog contact te houden, maar als dat niet lukt, melden we het bij de IND. We doen wat we kunnen.”

Jasmijn Kok zegt altijd te onderzoeken wat de motivatie van een kandidaat is. Referenties worden volgens Nina Care niet standaard gecontroleerd, tenzij er twijfel ontstaat. “Maar soms glipt er toch iemand tussendoor,” aldus Jasmijn Kok.

Kritiek op communicatie

Naast de selectieprocedure is bij veel ouders die Nieuwsuur spreekt ook de communicatie een punt van kritiek. “Toen we hulp nodig hadden, kregen we niemand te pakken,” zegt een moeder die anoniem wil blijven. “Noodnummers werkten niet, het kantoor was onbereikbaar.” Moeder Juliette kreeg van Nina Care te horen dat er geen protocol bestond voor au pairs die verdwijnen. “Dat verbaasde me. Wij kregen te horen: vanaf nu ben jij verantwoordelijk voor haar veiligheid. Toen ze verdween, moesten we het zelf maar uitzoeken.”

Nina Care wijt de tekortschietende nazorg en communicatie deels aan de snelle groei van het bedrijf. “Afgelopen zomer zijn we enorm gegroeid,” zegt Jasmijn Kok. “Toen hadden we eigenlijk te weinig mensen op kantoor om de aftercare goed op te pakken.” Inmiddels, zegt ze, is er een professioneel team opgebouwd en is er veel geleerd. “Onze cowboydagen zijn voorbij.”